Zondag 28 augustus Mortirolo en Gavia

Zondagmorgen. Na een verregende zaterdag ziet het er veelbelovend uit als ik de luiken van mijn hotelkamer opensla. Het is droog en zonnig. Er staat geen wolkje aan de lucht. Het is wel behoorlijk afgekoeld vannacht, dus dat wordt goed aankleden omdat het eerste uur grotendeels in dalende lijn zal gaan. In de fietsenkelder worden de laatste checks gedaan. Vervolgens gaat het richting ontbijtzaal voor de broodnodige voeding. De spanning stijgt. Gisteren hebben we nog gekeken naar een DVD met Davide Cassani (ja, die van Rasmussen). Hierin werd de Mortirolo beklommen met in beeld telkens de actuele percentages. Uiteindelijk schrikt dat meer dan de helft van het team zodanig af dat zij gaan kiezen voor de ‘Little Sister’ beklimming van de Mortirolo. Ook die lijkt echter voldoende uitdaging te bieden...

Vol goede moed gaan we van start. De beschikbare route op onze GPS zorgt ervoor dat we niet over de grote weg hoeven te rijden, maar via een leuk fietspad ‘binnendoor’. Helaas blijken er op een deel hiervan werkzaamheden plaats te vinden. De omleidingsroute zorgt voor de eerste klimkilometers van vandaag. Een mooie opwarming voor wat gaat komen. In Mazzo start de beruchte beklimming (1300 hoogtemeters in 12,4 kilometer). Een aantal kilometers daarvoor start de ‘makkelijke’ klim en nemen we afscheid van Hans, Harold en Ger. Jos en ik rijden door naar Mazzo. Daar stoppen we het teveel aan kleding in onze rugzakjes en wensen elkaar (en een aantal fietsers die tegelijk aan de klim beginnen) succes.

Bijna meteen vanuit de start stijgen de percentages tot ruim boven de 10%. Dankzij de (verplichte) rustdag gisteren lijkt het echter nog redelijk te verteren. Er volgen een paar punten die bekend zijn uit de DVD van Cassani. Ook de mooie ‘doorkijkjes’ naar het dal leiden de aandacht af van de stijgingspercentages op mijn Garmin. Grappig is dat als je eenmaal ‘gewend’ bent aan stijgingspercentages van 19% of 20% een stukje van 12% gaat aanvoelen als ‘vals plat’. Desondanks is het afzien. Pas op het punt waar de beide beklimmingen samenkomen zakt de stijging terug tot ‘normale’ proporties. Waarschijnlijk zijn de anderen hier al voorbij, dus besluit ik nog even flink door te trekken. Vlak voor de top krijg ik Hans in zicht. Mijn voornemen om samen met hem over de top te rijden slaagt niet omdat ook hij er op het einde nog een sprintje uitperst.

Na een welverdiende pauze met pizza en lasagne volgt het toetje van deze fietsvakantie: de Gavia. In mijn jonge jaren (ahum) was ik groot fan van Johan van der Velde (ja, dat was die renner die samen met Joop van de fiets viel in de Tour van '80). Johan is in Italië vooral bekend als Uomo Gavia, vanwege een winterse Girorit over deze col. De col begint als vele andere met een brede 2-baans weg. Net als ik denk dat dit gaat tegenvallen volgt er een (geopende) slagboom waarna de weg overgaat in 1-baans (tegenliggers kunnen elkaar hier met geen mogelijkheid passeren). De stijgingspercentages gaan omhoog, maar het schitterende landschap maakt alles goed. De weg slingert prachtig langs de bergwand omhoog. Alleen een lange tunnel net onder de top doet enige afbreuk aan deze col die voor mij desondanks binnenkomt in mijn top-3 van mooiste beklimmingen. Op de top genieten we even in het zonnetje waarna het in razende vaart (Hans, Ger) richting hotel gaat voor een welverdiend pilsje op het pasgerobotmaaide gras. Een mooi slot van een leuk wielerweekend!
[Maurice]

Vrijdag 26 augustus - Stelvissimo!

Gisteravond zijn we na een lange autorit via Duitsland, de Fernpass, de Reschenpass en Passo Umbrail aangekomen in ons hotel. De verwachtingen betreffende ons hotel (die gewekt waren door de warme aanbevelingen) worden volledig waargemaakt. De kamers zijn erg mooi, de fietsenkelder lijkt wel een showroom en het avondeten was top (dat gold overigens ook voor de begeleidende wijn...)!

Voor vandaag staat de eerste rit op het programma. We zijn van plan om twee (2!) maal de Stelvio te beklimmen (zowel vanuit Bormio, als de beruchte noordzijde via Trafoi). In afstand een schamele 100 kilometers, maar in hoogte meer dan 3000 hm. Zonder opwarming beginnen we in Bormio aan de klim. Het weer ziet er veelbelovend uit, ondanks dat er voor de avond onweersbuien zijn voorspeld... Omdat we hier gisteren afgedaald zijn weten we wat er komt. Toch voelt het anders wanneer je eenmaal op de fiets zit. Ieder kiest zijn eigen ritme om zijn klimbenen te vinden. Zelf wordt ik vanaf kilometer 5 vergezeld door een Italiaan die heel vriendelijk is, maar geen woord ‘over de grens’ spreekt. Dit ondanks zijn shirt uit ‘Southern Australia’.

Na de vervelende smalle tunnels beneden volgt een stukje van 14%. Hier weten we dus meteen of de voorbereiding voldoende was. Maar zoals Jos al aangaf, op dit soort beklimmingen kun je ‘bij ons’ niet echt trainen. Na een erg mooie serie haarspeldbochten volgt een relatief vlak stuk over de hoogvlakte richting Passo Umbrail. Deze laten we voor dit moment (letterlijk) links liggen om nog 4 kilometer door te klimmen naar de Stelvio. Tegen half 12 staan we met z’n vijven bovenop de top. Hier was het allemaal om begonnen! Helaas blijkt Ger bij het afstappen een verkeerde beweging gemaakt te hebben. Hij heeft last van zijn dijbeen en besluit terug af te dalen naar het hotel om de rest van het weekeinde niet in gevaar te brengen. Hans, Jos, Harold en ik rijden via de Umbrail naar Zwitserland. In de afdaling komen we nog een van de renners van Vacansoleil tegen die hier blijkt te trainen. Wie het was hebben we niet kunnen zien.

In het dal richting Stelvio wordt een pleisterplaats gezocht. Op een terrasje genieten we van een heerlijke (maar veel te grote) portie spaghetti. Hoewel we de uitbaatster niet willen beledigen eten we onze borden niet leeg, want we weten wat er gaat komen. Onderweg richting Stelvio stijgt niet alleen de spanning maar ook de temperatuur! De sproeiers die hier de velden nathouden zorgen nauwelijks voor verkoeling. Ook het bos in de (al erg lastige) aanloop houdt de temperatuur niet in toom. En dan moet de eigenlijke klim (het deel met de 48 haarspeldbochten) nog beginnen. Wie heeft dit bedacht?

Ieder van ons zoekt naar een manier om het hoofd enigszins koel te houden. Zelf kies ik ervoor om mijn helm af te zetten. Harold en Hans stoppen onderweg voor cola, en ook Jos zoekt even verkoeling langs de kant van de weg. Gelukkig volgen de laatste haarspeldbochten elkaar sneller op dan de eerste. Het stijgingspercentage gaat echter evenredig omhoog. Mart Smeets zou zeker spreken van ‘stijlewandfietsen’. Toch is er bij ieder van ons veel voldoening wanneer deze reus voor de tweede keer vandaag bedwongen is. Het lijkt een mooi einde van een mooie fietsdag. Lijkt...

Al op de top zien we dat de beloofde donderwolken zich samenpakken. We besluiten dan ook zo snel mogelijk te beginnen aan de afdaling richting Bormio. Na nog geen twee kilometer dalen vallen de eerste druppels. Jammer, denk ik nog, worden we toch nog nat. Maar het blijft niet bij regen. Het lijkt of de hel losbarst. De wind blaast ons zo ongeveer van de fiets. De hagel striemt horizontaal in ons gezicht en donder en bliksem maken het plaatje compleet. Mijn kameraden zie ik niet meer. Gelukkig staat er op de kruising naar de Umbrail een refuge. Binnen zoek ik beschutting, samen met een Duits koppel die op de MTB onderweg waren. Ik ben erg blij als ik weldra ook Jos, Harold en Hans zie binnenstappen. Omdat we te doorweekt zijn (en het nog niet lijkt op te klaren) bellen we Ger voor een veilige (en warme!) autorit terug naar het dal. Een spannend einde aan een prachtige klimdag.[Maurice]