Vrijdag 29 augustus - Slotetappe naar Nice


Het is vandaag vrijdag 29 augustus 2008, dit betekent dat het de laatste fietsdag van de Grand Route des Alpes voor de Cyclist is. We gaan, helaas, aan de laatste etappe van deze enerverende week beginnen. Het geeft een tweeledig gevoel; enerzijds dat het goed geweest is en anderzijds is de vrijheid van mogen fietsen en niet hoeven werken ook wel een prettige gedachte. Maar zoals altijd, komt aan alles een einde.

Zoals alle dagen van de afgelopen week zijn de weergoden ons weer goed gezind. Onder een nagenoeg blauwe hemel met een mooi zonnetje vertrekken we na het ontbijt om 9.00 uur richting Nice, het einddoel van vandaag maar ook van deze mooie fietsweek.


Na een echt Frans ontbijt beginnen we aan het laatste gedeelte van de voorlaatste klim, de St Martin-Vesubie. Gisteren hebben het eerste gedeelte van tien kilometer gedaan tot Billone. Vandaag doen we de laatste acht kilometer, deze resterende afstand wordt tempomatig zodanig verreden dat we als groep bijeen blijven. Eenmaal boven worden de jasjes en windstoppers aangetrokken, helmen opgezet en de afdaling ingezet.

Als laatste beklimming van deze week is de Col de Turini aan de beurt om bedwongen te worden. Zestien kilometer naar 1600 meter. We moeten dus nog een keer aan de bak. Dit is de laatste mogelijkheid om je nogmaals te onderscheiden. Deze klim wordt nagenoeg door iedereen als niet echt gemakkelijk ervaren. Als eerste was wederom Arthur boven. Daarna kwamen de eerste vijf gezamenlijk hand in hand boven. Een teken dat duidelijk maakte dat het klassement gemaakt was en dat rivaliteit plaats gemaakt had voor acceptatie. Heel kort hier achter kwam Adrie die de laatste kilometers een zeer verwoede inhaalslag had geleverd maar net te laat ingezet had. De rest kwam vrij kort na elkaar boven.

Jean en Jan kwamen zoals gebruikelijk gezamenlijk over de top. Ditmaal onder een luid applaus van de groep. Met recht mogen we zeggen dat dit een hele prestatie is van deze twee nestors om deze week letterlijk en figuurlijk gezamenlijk tot een goed einde te brengen en uit te rijden. Dit geld eveneens voor Breur die als oudste van de groep eveneens een prestatie van niveau geleverd heeft.
Op de Col de Turini hebben we het etablissement dat voedsel en drank aan bood bezocht en van de lunch genoten onder een prachtig zonnetje, dat na een ingrijpende aanpassing van de terrasopstelling, van ons, door parasols afgeschermd werd. Hier zat nog een viertal Nederlanders die deel uit maakten van een oorspronkelijke Maastrichtse fietsclub “de Specht”.

Na de lunch begonnen we aan het laatste stuk. Een afdaling tot Nice. En zoals altijd zit het venijn in de staart.

Gelijk bij het vertrek werd de bekende kreet geslaakt; “zeen veer wech”. Een uitspraak die door de hele week gelardeerd was. Bij het “zeen veer wech” vond meteen een schifting plaats. Drie groepen vormden zich, de snelle afdalers een gemiddelde tussengroep en de wat langzamere dalers. Op zich geen probleem, maar als je aan een splitsing komt waar iedereen een andere richting neemt en meent de juiste weg te hebben genomen, kan het verkeren dat je je kwijt raakt. Aldus geschiedde. Na inzet van de moderne communicatieapparatuur, die de hedendaagse moderne wielrenner bij zich heeft, werden de posities van iedereen duidelijk. De afspraak werd gemaakt om ons te treffen op de boulevard in Nice bij een bepaald gebouw.

Rond vier uur was de hergroepering een feit. We waren voltallig aangekomen en getuige van een strakke blauwe Middellandse zee waar een licht briesje de zinderende warmte deed veraangenamen. Na de volgbus even “stout” te hebben geparkeerd werd een groepsfoto gemaakt.

Door Gilbert werd een frisse duik genomen in de zee in zijn wielrennertenue, ook nog in een “no swimming area”.
Bij aankomst bij het Hotel werd onder aanvoering van Adrie en Jan met een aantal vrijwilligers de fietsen gedemonteerd en in de dozen verpakt en verder alles in de bus geladen wat nog mee moest.

Om 19.00 uur was het verzamelen bij de receptie en werd loops de gang ingezet naar het centrum om er een eettentje te zoeken. Roger had hierin het voortouw en uiteindelijk kwamen we in het centrum op een heel groot terras terecht.

Door de inzet van zijn competenties en het goed benutten van de mogelijkheden van de penningmeester was er gedurende de week financiële ruimte ontstaan voor een voor-, hoofd-, en nagerecht. Ondersteund met de nodige alcoholische versnaperingen die de gerechten die smaak moesten geven die erbij hoorde. De eigenaar van de zaak was zo onder de indruk van onze aanwezigheid en het netjes leeg eten van de borden dat hij trakteerde op een digestief: een lekkere Limoncelli met ijs. Dit laatste kwam weer ten goede van de spijsvertering. Zo zie je maar dat in het grote geheel alles met elkaar samenhangt, je moet het natuurlijk wel willen of kunnen zien.

Na het avondeten, zo rond 22.45 uur trokken we het uitgaansleven van Nice in. Behalve Jean en Arthur, zij moesten de volgende dag naar huis chaufferen.

In het bruisende nachtleven konden we een paar uurtjes ontspannen en bijkomen van de geleverde inspanning van de afgelopen zes dagen fietsen. Het “zeen veer wech” werd pas vroeg in de ochtend gehoord.

Het was een gezellige afsluiting waar we verder niet over uitweiden, maar dat er voldoende aan Bachus geofferd is, als dank voor zijn goede gezindheid, moge duidelijk zijn.


We mogen met recht terug kijken op een zeer geslaagde week waarin we bijna alles mee hadden: prachtig weer, weinig malheur, plezier, goede hotels, prima verzorging en zeer zeker een goede organisatie.
[Hans]

Donderdag 28 augustus - Naar het dak van de Route

De overnachting in hotel Azteca werd door ieder van ons als een welkom rustpunt ervaren, zeker na het "schrootjeshotel" in Briancon.
Desondanks was er 's morgens een serene stemming waar te nemen aan de ontbijttafel, we gingen tenslotte vandaag naar "het dak van de ronde".
Col de la Bonette met de z'n hoogste punt op 2.862 mtr. en een totale lengte van 28 km zowaar een beklimming die bij de doorgewinterde en ervaren cyclisten ontzag afdwingt (of was misschien angst een beter woord..??).
Zoals gezegd 't was stil aan tafel omdat iedereen schijnbaar op z'n eigen manier bezig was om de dag voor te bereiden.

à 9.00 depart pour le cinquième etappe de la Route des Grandes Alpes.
Arthur heeft weer voor broodnodige aanvulling van de watervoorraad gezorgd. Ik wil toch even van de gelegenheid gebruik maken om hem te bedanken voor de geweldige manier waarop hij ons heeft bijgestaan gedurende deze week: chauffeur, fotograaf, soigneur, SMS'er, mechanieker, vertrouwenspersoon en bovenal een man met een bijzonder innemende persoonlijkheid. Arthur bedankt !!!!!

Hoewel het klassement gisteren door Edwin, op de col de Vars, in een definitieve plooi was gelegd waren er toch nog een paar cyclisten uit op revanche of op een persoonlijke dagsuccesje.
Jean, Jan en de beide Jossen hadden besloten om voor de groep uit rijden om zodoende met wat voorsprong aan de Bonette te beginnen.
Vanaf Barcelonnette ging de weg over ca. 10 km "vals plat" omhoog. En vanaf het moment de startvlag gehesen werd ging de vlam in de pan althans voor een van ons...... Patrick. Hij had met zichzelf een afspraak gemaakt (en wellicht ook met broer Iwan....?) om vandaag de koers hard te maken. Of het nou de bedoeling was om voor een persoonlijk succes te gaan of om Iwan weer vooraan in het klassement te positioneren, omtrent de ware beweegreden is nooit duidelijkheid verschaft............
Patrick werkte hard en bouwde gestaag aan zijn voorsprong die al snel opliep tot enkele minuten, zou de ronde vandaag dan toch nog "ontploffen"?
Maar vanaf het moment dat de groep de voet van de Bonette bereikte namen Edwin, Maurice en Iwan het heft in handen en begon de voorsprong van Patrick te smelten als sneeuw voor de zon (al deed Arthur verwoede pogingen om Patrick beter te doen geloven).

Col de la Bonette: in magnifieke beklimming in een prachtig landschap. Een beklimming met een vrij regelmatig stijgingspercentage met zelfs in de laatste 3 kilometer een stuk voor "de grote plaat" maar dan het toetje.............. Een laatste kilometer die qua stijgingspercentage (ca. 14%) de deur dicht deed dus de grote plaat maakte plaats voor 34 x 27 (althans voor ondergetekende). Een voor een komen de moedige strijders op de top waarbij een gevoel van onoverwinnelijkheid de boventoon voert. Eenieder van ons heeft hier wederom een prestatie van formaat geleverd.
Op de top een geweldig uitzicht over de Alpendalen maar al snel komen we tot het besef dat we verder moeten, windstoppers en vesten worden aangetrokken en we "storten"ons in de afdaling. Een mooie afdaling overigens (en dat wil wat zeggen als een "meesterdaler" als ik dat durft te schrijven).

Na een lange afdaling kwamenm we terecht op een vlaaker stuk weg maar wat nog steeds goed liep al waaide de wind niet echt in ons voordeel (alweer niet ...!!). Het sluitstuk van de dag was de beklimming van ca. 10 km naar Valdeblore te weten de St. Martin die naar een hoogte leidde van ca. 1.500 meter.
Gelukkig hoefden we deze beklimming niet helemaal te slechten aangezien ons hotel zich op ongeveer 1.100 mtr. bevond.
De beklimming was niet echt gemakkelijk mede door de enorme warmte, volgens de multimeter van Breur 36 graden...........

Aangekomen in Valdeblore loodste Maurice ons zonder problemen naar ons hotel van de dag.
De eerste aanblik en kennismaking met het onderkomen van de dag waren niet veelbelovend: de fietsen moesten onder in een middeleeuwse kelder worden opgeborgen en van buiten zag het hotel er niet echt verzorgt uit. Dan eerst maar het vochgehalte op peil brengen op het "grasterras" waar ook een oude Roland Garros-speelster (ze droeg tenslotte le Coq Sportif schoenen) genoot van haar welverdiende pensioen.

Uiteindelijk op de kamers bleek dat de buitenkant niet veel te zeggen heeft:
prachtige grote 2 of 4 persoonskamers die pas gerenoveerd bleken te zijn. Aldus weer een zorg minder.
De eigenaar van het hotel had zelfs de moeite genomen om het avondmenu in onze taal op een (school)bord te schrijven. Of het daar aan lag weet ik niet maar het smaakte voortreffelijk of lag 't misschien toch aan het vrouwelijk schoon dat aan de tafel achter ons zat te eten...??
Kwasi werden er tijdens het eten foto's gemaakt van de groep of was het misschien om ....??
[Adrie]

Woensdag 27 augustus - Naar Barcelonette

Met de fantastische rit over de Galibier in het achterhoofd konden we na een stevig ontbijt (maar niet heus) in het schrootjespaleis te hebben genuttigd aan de beklimming van de Col de Izoard beginnen. De locale regiobus ging helaas niet naar Barcelonette dus was eenieder genoodzaakt dit per velo te voltooien. De Izoard is een prachtige klim met voldoende vermaak onderweg waaronder ligfietsen, oma's op hybrides en dames die hun persoonlijke record met 6 minuten verbeterden.

Een dame met fietskar maakte toch wel de meeste indruk, temeer daar wij haar later op de Vars weer tegenkwamen en haar tempo te hoog lag om er iets te macho voorbij te stuiven....dit ging dus vrij geleidelijk (zou ze zonder kar hebben kunnen aanklampen??)



De lunch in Guillestre was wederom perfect en de stijgende lijn in vriendelijkheid en aanblik van het bedienende personeel is sinds Cluses zeker doorgezet. De weg naar het restaurant leidde nog even over een stukje Keutenberg, maar als je dat dan ook weer af mag dalen is de smart nog maar de helft. De 'Wheely' van Iwan mislukte maar net, hetgeen overigens dan toch betekent dat je gewoon tegen het asfalt gaat. Nadat de temperatuur weer aardig tegen de 30 begon te lopen kon met de beklimming van de Col de Vars worden begonnen. Mooie klim met een even zo mooie afdaling waarna Adrie en Edwin het peloton in straf tempo naar Barcelonette loodsten waar we al om 16.00 onze kamers konden betrekken (m.u.v Adrie die de fietsen weer in een optimale conditie bracht, waarvoor dank) in een prima hotel met aansluitend een perfect diner en een gezellige afsluiting op het plein van Barcelonette.



Conclusie : mooie rit 2 cols, 99 KM, 's morgens om 09.00 uur gestart geeindigd om 16.00 uur.
[Roger]

Dinsdag 26 augustus - Koninginnerit

Van Val d'isére naar Briancon.

Vandaag rijden we over 3 cols, gelukkig was het ontbijt voldoende om aan onze grote energiebehoefte te voldoen. Vanuit Val d'Isere meteen klimmen voor de overige km's van de Iseran. Deze col werd door iedereen goed "genomen" waarna we koers zette richting de voet van de col du Télégraphe.

Een brede weg die licht bergafwaarts gaat met enkele stukken valsplat werd als lastig ervaren door de flinke tegenwind die er stond. Door formidabel "kop"werk van met name Adrie en Edwin konden we in St. Michel de Maurienne aan onze lunch beginnen. Een door Ton Jacobs gekend restaurant werd via de mobiele techniek aan onze chef déquipe doorgegeven waarna het peloton zich op het terras de lunch liet smaken.

Leuk is te zien hoe iedereen met verschillende gerechten zijn hongerklop probeert te vermijden, voor de één en lichte salade en voor de ander een grote pizza of lasagna. De vrouwelijke bediening op het terras was weer eens aangenaam.

Klokslag 13.30 uur vertrokken voor de klim van de Telegraph. Deze werd door iedereen goed verteerd , ieder zijn eigen tempo want de klim van de Galibier kwam nog als "toetje".




Deze berg kan het beste worden omschreven als een "killer"met "zuigend" asfalt. Bovenop de top was het klassement gemaakt echter door een latere binnenkomst van mezelf is mij niet geheel duidelijk wie hier de punten heeft gepakt.

Na een groepsfoto gemaakt te hebben bij het monument van Henri Desgranges grondlegger van de Tour) werd de afdaling volle bak ingezet om op tijd in Briancon aanwezig te zijn. Bij een passage binnen de bebouwde kom werd door enkele mannen een flitspaal geteisterd door harder dan 50 Km/h langs deze flitser te knallen. (Iwan de foto wordt nog nagestuurd door de Gendarmerie).

Laat aangekomen in het hotel met een hoog "schrootjes"gehalte konden we nog nagenieten bij een heerlijk diner.

Conclusie : met recht een koningennerit 3 cols, 3000 hoogtemeters, 159 KM, 's morgens om
08.30 uur gestart geeindigd om 18.00 uur.

[Jos B.]

Maandag 25 augustus - Op weg naar Val d'Isere

Na een welverdiende nachtrust was het vanochtend een half uur eerder vertrekken in relatie tot de dag van gisteren. Dit was gisteren in petit comite beraadslaagd en unaniem door de groep overgenomen. Iedereen was vanochtend tijdig gesoigneerd en het tenue mocht naar eigen inzicht gekozen worden. Vandaar dat een gemeleerd kleurijk gezelschap op pad ging. Voorbereid op alles, zelfs op regen. Dit laatste werd gesugereerd dat er mogelijk rekening mee gehouden moest worden.

Bij het vertrek namen de nestoren al een kleine voorsprong om alvast rustig naar boven te rijden. Het was immers gelijk 12 kilometer bergop naar de top van de Col des Saissies. Op het moment dat de hele groep op weg was kwam er iemand achter dat waarschijnlijk zijn regenjasje niet op de plaats was waar het hoorde. Hij reed gewoon de afgelegde kilometers bergop terug om zijn gedachtengang anders bevestigd te krijgen.

Na deze klim volgde een stevige afdaling. Daarna zijn we gelijk, na een vekleedpartij, begonnen aan de Cormet de Roseland. Een bekliming van 20 kilometer, op zich geen sinicure. Maar wel een prachtig landschap waarin zich mening gevecht voltrok met de natuurelementen. Prachtige vergezichten met stevige stukken naar boven. De aankomst boven op de col was dan ook een fragmentarisch geheel.



Na wat eten, drinken en natuurlijk een groepsfoto werd begonnen aan een afdeling van 20 kilometer. Van begin af aan ging het stevig en bochtig naar onderen. De afdaling qua snelheid was redelijk verdeeld. Er waren er die gewoon naar onderen vielen en keken tot hoever de kilometerstellers reikten en die met verstandelijke vermogens fietsend en genietend van de omgeving deze klus klaarden.

In Bourg Saint Maurice zijn we wat gaan eten. Nadat de fietsen op het balkon geplaatst waren werden de pizza's en de tagliatella veroberd. Tegen twee uur gingen we weer op pad. Volgens Maurice was de beklimming van de Col de Iseran niet zou steil en konden we met z'n allen wel volgen. Maar.... die geloofd wordt heilig. Of Maurice had een ander routeboekje of ze hadden de wegen opgehoopt. Gemakelijk was het absoluut niet en daar was iedereen het over eens.

Rond vier uur waren we in Val d´Isere en namen we intrek in het hotel. Adrie en een paar hulpjes gaven de fietsen een poetsbeurt en werden er aan een tweetal racekarretjes wat kleine reparaties verricht. Een aantal mensen gingen inkopen doen in het dorp. De inkopen verschillenden van ba(i)llenzalf tot ansichtkaarten. Na een gezamelijke alcholische versnapering, geserveerd door Claire, was het om half acht tijd voor het diner. Het mag met recht gezegd worden, het was wederom weer allemaal goed verzorgd.

Na de verobering van de maaltijd was het merkbaar dat het zwaar was geweest tot nu toe, maar ook dat de nervositeit voor de rit van morgen duidelijk ronddwaalde. Door een aantal werd nog wat nagekaart onder het genot van wat koffie en een pilsje. Wat de dag voor morgen zal brengen is ongewis, maar is zeker niet mis.
[Hans]

Zondag 24 augustus - Etappe 1

De kop is eraf. Bij het krieken van de dag schijnt de zon in de kamer. Het belooft een mooie dag te worden. Na een voedzaam ontbijt vertrekken we even na half 10 voor onze eerste etappe. Hoogst verbaasd zijn we wanneer de bus op het eerste klimmetje nauwelijks kan bijhouden. Gelukkig blijkt dit euvel van korte duur. Met een warme motor gaat dit een stuk beter.

Door een prachtig landschap rijden rijden we naar de 'Route des Grandes Alpes'. Eenmaal aangekomen op de route noteren we de eerste lekke achterband voor Roger. Richting Morzine worden we getracteerd op een aantal extra hoogtemeters vanwege wegwerkzaamheden. De klim naar de col des Gets loopt goed en wordt 'en groupe'. Eenmaal boven sturen we chauffeur Art vooruit om een lunchgelegenheid te zoeken. We houden contact via de 'oortjes'.

In de afdaling van de Gets blijkt Edwin's stuur niet goed vastgezet te zijn na het transport. Door voorzichtig verder te dalen komen we allemaal heelhuids beneden en schuiven we aan voor de lunch. Er blijkt slechts voor 5 man pasta in huis, zodat de anderen kiezen voor gebak of salades.

De lunch wordt kort gehouden want de meesten staan te trappelen om de eerste col van deze fietsweek 'aan te vallen'. Op de Colombiere laten we ons enigszins in slaap wiegen door het eerste (makkelijke) gedeelte dat we wederom 'en groupe' beklimmen. Het venijn van deze col blijkt echter in de staart te zitten. In de laatste kilometers (met de col al in zicht), piekt het stijgingspercentage regelmatig tot 12 en 13%.

Na een kort herstel dalen we richting La Clusaz. Het valt op dat in bijna elk dorpje iets georganiseerd is op deze mooie zomerse zondag. Wanneer we even een parkeerplaats opzoeken rijdt Jean in de richels van een put, wat leidt tot een onherstelbaar beschadigd voorwiel. Nadat Jos N. zijn tegensputterende darmen tot rust heeft gebracht maken we ons op voor de beklimming van de Aravis. Deze goedlopende klim trakteert ons op de top op een prachtig uitzicht richting Mont-Blanc massief. Overigens wordt Jan in de klim nog even 'getoucheerd' door een passerende auto. De verwensingen die hij hierbij uit zullen we niet aan deze blog toevertrouwen.




Het toetje van deze lange etappe brengt ons richting Crest Voland. Hier blijkt dat er twee hotels zijn met dezelfde naam binnen een afstand van 5 kilometer. Dit noopt tot extra klimkilometers, iets wat de routemaster niet in dank wordt afgenomen. Desondanks genieten we in het hotel van een stevige pastamaaltijd. Tegen 22:00 uur zoekt iedereen moe maar voldaan zijn kamer op...

Totalen:
- afstand: 133,4 km
- hoogtemeters: 3167 hm
- gereden tijd: 6:20 uur.
[Maurice]

Zaterdag 23 augustus - Heenreis

Na maanden van voorbereiding (grove schattingen gaan uit van een kleine 75.000 km) is het vandaag eindelijk zover. Al rond 6 uur vertrekken Roger en Edwin met fietsen en koffers in de bus richting Franse Alpen. De overige deelnemers zullen per vliegtuig naar Geneve reizen. Na een klein misverstand rondom de beschikbare chauffeurs opgelost te hebben vertrekken zij rond 10 uur richting de luchthaven in Brussel.

De vliegreis verloopt voorspoedig en ook de geluiden (via SMS) vanuit de bus zijn positief. Om 14:00 uur staan de deelnemers in Geneve op de luchthaven waar zij ontvangen worden door een lieftallige dame met een bordje 'A. Jacobs'. Vanuit Hirmentaz horen wij dan dat Roger en Edwin al veilig bij het hotel gearriveerd zijn.

Na aankomst in het hotel worden de fietsen uitgeladen en in orde gebracht. Met name de fiets van Hans behoeft aandacht. Adrie zorgt voor de nodige expertise. Na een kort verkenningsrondje door het dorp komen wij samen in de bar voor een aperitief. Hier worden wij verrast door een aantal polo's die gaan zorgen voor 'eenheid van tenue' gedurende de volgende dagen.

Vervolgens gaan wij aan tafel. Met een brok in de keel luisteren we naar een erg persoonlijke en aangrijpende brief van Ton aan alle deelnemers. We heffen het glas op Ton en een goede afloop van dit avontuur. Tijdens het eten worden er over en weer de eerste steken uitgedeeld. Nog voor het toetje worden we voor een tweede keer verrast door Roger die een prachtige set tenues uitdeelt. Dit zal gedurende de komende dagen zeker zorgen voor een verdere versterking van het groepsgevoel.

Tegen 23:00 uur wordt het stil in het hotel en maken wij ons op voor een goede nachtrust in aanloop naar wat er komen gaat...[Maurice]

Zondag 17 augustus - A-ploeg

Sterrit Spa (Maquisard), Ovifat, Baraque

Vandaag de laatste sterrit van het seizoen en met gunstige weersvooruitzichten vertrokken we voor een mooie rit richting Spa. Onderaan de Maquisard werden we echter verrast door een bende rallywagens
die hier een klassementsproef afwerkten. Dan maar door naar Spa. Ger wist algauw een alternatieve route te bedenken.

Via Hockay, Xhoffraix en Ovifat naar de Baraque-Michel. Het frietkot op de Baraque deed weer dienst als ravitailleringspost. De cola en Extran bleken goed te werken want daarna was het volle bak Down-hillen richting de Gileppe. Via Limbourg, Henri-Chapelle, Teuven en Euverem terug in Sibbe.

Een mooie uitdagende tocht van 138 Km met enkele forse beklimmingen.

Totaal aantal hoogtemeters; 1300HGM. Hoogste punt op 694m (Botrange).

Trainingstijd 4:52 uur, hoogste snelheid 70Km/H (5Km voor Jalhay op de n672).

Gemid. Snelheid : 29,4 Km/H!

Deelnemers:Adrie, Ber, Edwin, Ger, Guilbert, Hans, Iwan, Jan, Jos N., Maurice, Patrick L. en Jos B.

Ton en Jean reden individueel hun trainingsritjes en genoten daarna nog van een welverdiend kopje koffie op het altijd gastvrije terras van Hub en Mientje. Roger had zich waarschijnlijk verslapen !? maar vertrok rond 13.00uur voor zijn training.

Met nog 6 dagen tot aan onze vakantietocht kunnen we stellen dat iedereen er klaar voor is. Succes!!
[Jos B.]

Zondag 10 augustus - A-ploeg

Op deze verregende zondagmorgen verschijnen Breur, Jean en Guilbert (tegen beter weten in?) aan de start. Breur en Jean besluiten terug naar huis te gaan. De rit van afgelopen zondag heeft Guilbert inderdaad een nat pak bezorgd. Breur en Jean verkozen het droge warme bed. En zagen de spreekwoordelijke bui "roeien met de riemen die je hebt" niet zitten. En geroeid heb ik.

Helaas ben ik halverwege de rit het spoor bijster geraakt en de rit niet volledig voltooid. Er stonden ook bar weinig toeschouwers langs de kant. Desondanks voelde ik me bij thuiskomst toch tevreden en voldaan na 115 km watertrappelen.
[Guilbert]

Zondag 3 augustus - A-ploeg

Als ultieme voorbereiding op onze 'Tour des Grandes Alpes' staan er in augustus drie sterritten gepland, waarvan vandaag de eerste gereden werd. Wederom stonden er 11 renners aan het vertrek, allemaal deelnemers aan de aanstaande fietsvakantie. In tegenstelling tot afgelopen week waren Adrie, Jan en Jos B. er niet bij maar werd het elftal compleet gemaakt door Edwin, Patrick L. en Guilbert.

Via La Planck ging het richting Aubel. Aldaar zaten we kort in het wiel bij een aantal collega-fietsers van de fietsclub Gulpen. Al gauw werden deze echter achtergelaten om via Battice richting Banneux te fietsen. Nabij Nessonvaux zorgt een lekke band bij Jean voor een kort moment van rust alvorens te klimmen naar Banneux. Vervolgens afdalen naar Remouchamps en de klim bij Stoumont.

Na de afdaling in Theux is het tijd voor een rustpauze. Breur organiseert bij de locale boulanger een tweetal overheerlijke rijstevlaaien (in grote stukken gesneden en netjes op het terras geserveerd met servetjes, waar vind je dat nog?). Na kort overleg over de te volgen route rijden we in hoog tempo (het gemiddelde zou vandaag uitkomen op 28,5 km/h) via Pepinster, Battice en La Planck terug naar Sibbe. Patrick L. probeert richting La Planck nog even 'het spel op de wagen' te krijgen, maar het meerendeel van de mannen hield zich gedisciplineerd aan een rustig maar strak tempo.
[Maurice]