Vrijdag 26 augustus - Stelvissimo!
Gisteravond zijn we na een lange autorit via Duitsland, de Fernpass, de Reschenpass en Passo Umbrail aangekomen in ons hotel. De verwachtingen betreffende ons hotel (die gewekt waren door de warme aanbevelingen) worden volledig waargemaakt. De kamers zijn erg mooi, de fietsenkelder lijkt wel een showroom en het avondeten was top (dat gold overigens ook voor de begeleidende wijn...)!
Voor vandaag staat de eerste rit op het programma. We zijn van plan om twee (2!) maal de Stelvio te beklimmen (zowel vanuit Bormio, als de beruchte noordzijde via Trafoi). In afstand een schamele 100 kilometers, maar in hoogte meer dan 3000 hm. Zonder opwarming beginnen we in Bormio aan de klim. Het weer ziet er veelbelovend uit, ondanks dat er voor de avond onweersbuien zijn voorspeld... Omdat we hier gisteren afgedaald zijn weten we wat er komt. Toch voelt het anders wanneer je eenmaal op de fiets zit. Ieder kiest zijn eigen ritme om zijn klimbenen te vinden. Zelf wordt ik vanaf kilometer 5 vergezeld door een Italiaan die heel vriendelijk is, maar geen woord ‘over de grens’ spreekt. Dit ondanks zijn shirt uit ‘Southern Australia’.
Na de vervelende smalle tunnels beneden volgt een stukje van 14%. Hier weten we dus meteen of de voorbereiding voldoende was. Maar zoals Jos al aangaf, op dit soort beklimmingen kun je ‘bij ons’ niet echt trainen. Na een erg mooie serie haarspeldbochten volgt een relatief vlak stuk over de hoogvlakte richting Passo Umbrail. Deze laten we voor dit moment (letterlijk) links liggen om nog 4 kilometer door te klimmen naar de Stelvio. Tegen half 12 staan we met z’n vijven bovenop de top. Hier was het allemaal om begonnen! Helaas blijkt Ger bij het afstappen een verkeerde beweging gemaakt te hebben. Hij heeft last van zijn dijbeen en besluit terug af te dalen naar het hotel om de rest van het weekeinde niet in gevaar te brengen. Hans, Jos, Harold en ik rijden via de Umbrail naar Zwitserland. In de afdaling komen we nog een van de renners van Vacansoleil tegen die hier blijkt te trainen. Wie het was hebben we niet kunnen zien.
In het dal richting Stelvio wordt een pleisterplaats gezocht. Op een terrasje genieten we van een heerlijke (maar veel te grote) portie spaghetti. Hoewel we de uitbaatster niet willen beledigen eten we onze borden niet leeg, want we weten wat er gaat komen. Onderweg richting Stelvio stijgt niet alleen de spanning maar ook de temperatuur! De sproeiers die hier de velden nathouden zorgen nauwelijks voor verkoeling. Ook het bos in de (al erg lastige) aanloop houdt de temperatuur niet in toom. En dan moet de eigenlijke klim (het deel met de 48 haarspeldbochten) nog beginnen. Wie heeft dit bedacht?
Ieder van ons zoekt naar een manier om het hoofd enigszins koel te houden. Zelf kies ik ervoor om mijn helm af te zetten. Harold en Hans stoppen onderweg voor cola, en ook Jos zoekt even verkoeling langs de kant van de weg. Gelukkig volgen de laatste haarspeldbochten elkaar sneller op dan de eerste. Het stijgingspercentage gaat echter evenredig omhoog. Mart Smeets zou zeker spreken van ‘stijlewandfietsen’. Toch is er bij ieder van ons veel voldoening wanneer deze reus voor de tweede keer vandaag bedwongen is. Het lijkt een mooi einde van een mooie fietsdag. Lijkt...
Al op de top zien we dat de beloofde donderwolken zich samenpakken. We besluiten dan ook zo snel mogelijk te beginnen aan de afdaling richting Bormio. Na nog geen twee kilometer dalen vallen de eerste druppels. Jammer, denk ik nog, worden we toch nog nat. Maar het blijft niet bij regen. Het lijkt of de hel losbarst. De wind blaast ons zo ongeveer van de fiets. De hagel striemt horizontaal in ons gezicht en donder en bliksem maken het plaatje compleet. Mijn kameraden zie ik niet meer. Gelukkig staat er op de kruising naar de Umbrail een refuge. Binnen zoek ik beschutting, samen met een Duits koppel die op de MTB onderweg waren. Ik ben erg blij als ik weldra ook Jos, Harold en Hans zie binnenstappen. Omdat we te doorweekt zijn (en het nog niet lijkt op te klaren) bellen we Ger voor een veilige (en warme!) autorit terug naar het dal. Een spannend einde aan een prachtige klimdag.[Maurice]
Gisteravond zijn we na een lange autorit via Duitsland, de Fernpass, de Reschenpass en Passo Umbrail aangekomen in ons hotel. De verwachtingen betreffende ons hotel (die gewekt waren door de warme aanbevelingen) worden volledig waargemaakt. De kamers zijn erg mooi, de fietsenkelder lijkt wel een showroom en het avondeten was top (dat gold overigens ook voor de begeleidende wijn...)!
Voor vandaag staat de eerste rit op het programma. We zijn van plan om twee (2!) maal de Stelvio te beklimmen (zowel vanuit Bormio, als de beruchte noordzijde via Trafoi). In afstand een schamele 100 kilometers, maar in hoogte meer dan 3000 hm. Zonder opwarming beginnen we in Bormio aan de klim. Het weer ziet er veelbelovend uit, ondanks dat er voor de avond onweersbuien zijn voorspeld... Omdat we hier gisteren afgedaald zijn weten we wat er komt. Toch voelt het anders wanneer je eenmaal op de fiets zit. Ieder kiest zijn eigen ritme om zijn klimbenen te vinden. Zelf wordt ik vanaf kilometer 5 vergezeld door een Italiaan die heel vriendelijk is, maar geen woord ‘over de grens’ spreekt. Dit ondanks zijn shirt uit ‘Southern Australia’.
Na de vervelende smalle tunnels beneden volgt een stukje van 14%. Hier weten we dus meteen of de voorbereiding voldoende was. Maar zoals Jos al aangaf, op dit soort beklimmingen kun je ‘bij ons’ niet echt trainen. Na een erg mooie serie haarspeldbochten volgt een relatief vlak stuk over de hoogvlakte richting Passo Umbrail. Deze laten we voor dit moment (letterlijk) links liggen om nog 4 kilometer door te klimmen naar de Stelvio. Tegen half 12 staan we met z’n vijven bovenop de top. Hier was het allemaal om begonnen! Helaas blijkt Ger bij het afstappen een verkeerde beweging gemaakt te hebben. Hij heeft last van zijn dijbeen en besluit terug af te dalen naar het hotel om de rest van het weekeinde niet in gevaar te brengen. Hans, Jos, Harold en ik rijden via de Umbrail naar Zwitserland. In de afdaling komen we nog een van de renners van Vacansoleil tegen die hier blijkt te trainen. Wie het was hebben we niet kunnen zien.
In het dal richting Stelvio wordt een pleisterplaats gezocht. Op een terrasje genieten we van een heerlijke (maar veel te grote) portie spaghetti. Hoewel we de uitbaatster niet willen beledigen eten we onze borden niet leeg, want we weten wat er gaat komen. Onderweg richting Stelvio stijgt niet alleen de spanning maar ook de temperatuur! De sproeiers die hier de velden nathouden zorgen nauwelijks voor verkoeling. Ook het bos in de (al erg lastige) aanloop houdt de temperatuur niet in toom. En dan moet de eigenlijke klim (het deel met de 48 haarspeldbochten) nog beginnen. Wie heeft dit bedacht?
Ieder van ons zoekt naar een manier om het hoofd enigszins koel te houden. Zelf kies ik ervoor om mijn helm af te zetten. Harold en Hans stoppen onderweg voor cola, en ook Jos zoekt even verkoeling langs de kant van de weg. Gelukkig volgen de laatste haarspeldbochten elkaar sneller op dan de eerste. Het stijgingspercentage gaat echter evenredig omhoog. Mart Smeets zou zeker spreken van ‘stijlewandfietsen’. Toch is er bij ieder van ons veel voldoening wanneer deze reus voor de tweede keer vandaag bedwongen is. Het lijkt een mooi einde van een mooie fietsdag. Lijkt...
Al op de top zien we dat de beloofde donderwolken zich samenpakken. We besluiten dan ook zo snel mogelijk te beginnen aan de afdaling richting Bormio. Na nog geen twee kilometer dalen vallen de eerste druppels. Jammer, denk ik nog, worden we toch nog nat. Maar het blijft niet bij regen. Het lijkt of de hel losbarst. De wind blaast ons zo ongeveer van de fiets. De hagel striemt horizontaal in ons gezicht en donder en bliksem maken het plaatje compleet. Mijn kameraden zie ik niet meer. Gelukkig staat er op de kruising naar de Umbrail een refuge. Binnen zoek ik beschutting, samen met een Duits koppel die op de MTB onderweg waren. Ik ben erg blij als ik weldra ook Jos, Harold en Hans zie binnenstappen. Omdat we te doorweekt zijn (en het nog niet lijkt op te klaren) bellen we Ger voor een veilige (en warme!) autorit terug naar het dal. Een spannend einde aan een prachtige klimdag.[Maurice]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten