Zondagmorgen. Na een verregende zaterdag ziet het er veelbelovend uit als ik de luiken van mijn hotelkamer opensla. Het is droog en zonnig. Er staat geen wolkje aan de lucht. Het is wel behoorlijk afgekoeld vannacht, dus dat wordt goed aankleden omdat het eerste uur grotendeels in dalende lijn zal gaan. In de fietsenkelder worden de laatste checks gedaan. Vervolgens gaat het richting ontbijtzaal voor de broodnodige voeding. De spanning stijgt. Gisteren hebben we nog gekeken naar een DVD met Davide Cassani (ja, die van Rasmussen). Hierin werd de Mortirolo beklommen met in beeld telkens de actuele percentages. Uiteindelijk schrikt dat meer dan de helft van het team zodanig af dat zij gaan kiezen voor de ‘Little Sister’ beklimming van de Mortirolo. Ook die lijkt echter voldoende uitdaging te bieden...
Vol goede moed gaan we van start. De beschikbare route op onze GPS zorgt ervoor dat we niet over de grote weg hoeven te rijden, maar via een leuk fietspad ‘binnendoor’. Helaas blijken er op een deel hiervan werkzaamheden plaats te vinden. De omleidingsroute zorgt voor de eerste klimkilometers van vandaag. Een mooie opwarming voor wat gaat komen. In Mazzo start de beruchte beklimming (1300 hoogtemeters in 12,4 kilometer). Een aantal kilometers daarvoor start de ‘makkelijke’ klim en nemen we afscheid van Hans, Harold en Ger. Jos en ik rijden door naar Mazzo. Daar stoppen we het teveel aan kleding in onze rugzakjes en wensen elkaar (en een aantal fietsers die tegelijk aan de klim beginnen) succes.
Bijna meteen vanuit de start stijgen de percentages tot ruim boven de 10%. Dankzij de (verplichte) rustdag gisteren lijkt het echter nog redelijk te verteren. Er volgen een paar punten die bekend zijn uit de DVD van Cassani. Ook de mooie ‘doorkijkjes’ naar het dal leiden de aandacht af van de stijgingspercentages op mijn Garmin. Grappig is dat als je eenmaal ‘gewend’ bent aan stijgingspercentages van 19% of 20% een stukje van 12% gaat aanvoelen als ‘vals plat’. Desondanks is het afzien. Pas op het punt waar de beide beklimmingen samenkomen zakt de stijging terug tot ‘normale’ proporties. Waarschijnlijk zijn de anderen hier al voorbij, dus besluit ik nog even flink door te trekken. Vlak voor de top krijg ik Hans in zicht. Mijn voornemen om samen met hem over de top te rijden slaagt niet omdat ook hij er op het einde nog een sprintje uitperst.
Na een welverdiende pauze met pizza en lasagne volgt het toetje van deze fietsvakantie: de Gavia. In mijn jonge jaren (ahum) was ik groot fan van Johan van der Velde (ja, dat was die renner die samen met Joop van de fiets viel in de Tour van '80). Johan is in Italië vooral bekend als Uomo Gavia, vanwege een winterse Girorit over deze col. De col begint als vele andere met een brede 2-baans weg. Net als ik denk dat dit gaat tegenvallen volgt er een (geopende) slagboom waarna de weg overgaat in 1-baans (tegenliggers kunnen elkaar hier met geen mogelijkheid passeren). De stijgingspercentages gaan omhoog, maar het schitterende landschap maakt alles goed. De weg slingert prachtig langs de bergwand omhoog. Alleen een lange tunnel net onder de top doet enige afbreuk aan deze col die voor mij desondanks binnenkomt in mijn top-3 van mooiste beklimmingen. Op de top genieten we even in het zonnetje waarna het in razende vaart (Hans, Ger) richting hotel gaat voor een welverdiend pilsje op het pasgerobotmaaide gras. Een mooi slot van een leuk wielerweekend!
[Maurice]
Vol goede moed gaan we van start. De beschikbare route op onze GPS zorgt ervoor dat we niet over de grote weg hoeven te rijden, maar via een leuk fietspad ‘binnendoor’. Helaas blijken er op een deel hiervan werkzaamheden plaats te vinden. De omleidingsroute zorgt voor de eerste klimkilometers van vandaag. Een mooie opwarming voor wat gaat komen. In Mazzo start de beruchte beklimming (1300 hoogtemeters in 12,4 kilometer). Een aantal kilometers daarvoor start de ‘makkelijke’ klim en nemen we afscheid van Hans, Harold en Ger. Jos en ik rijden door naar Mazzo. Daar stoppen we het teveel aan kleding in onze rugzakjes en wensen elkaar (en een aantal fietsers die tegelijk aan de klim beginnen) succes.
Bijna meteen vanuit de start stijgen de percentages tot ruim boven de 10%. Dankzij de (verplichte) rustdag gisteren lijkt het echter nog redelijk te verteren. Er volgen een paar punten die bekend zijn uit de DVD van Cassani. Ook de mooie ‘doorkijkjes’ naar het dal leiden de aandacht af van de stijgingspercentages op mijn Garmin. Grappig is dat als je eenmaal ‘gewend’ bent aan stijgingspercentages van 19% of 20% een stukje van 12% gaat aanvoelen als ‘vals plat’. Desondanks is het afzien. Pas op het punt waar de beide beklimmingen samenkomen zakt de stijging terug tot ‘normale’ proporties. Waarschijnlijk zijn de anderen hier al voorbij, dus besluit ik nog even flink door te trekken. Vlak voor de top krijg ik Hans in zicht. Mijn voornemen om samen met hem over de top te rijden slaagt niet omdat ook hij er op het einde nog een sprintje uitperst.
Na een welverdiende pauze met pizza en lasagne volgt het toetje van deze fietsvakantie: de Gavia. In mijn jonge jaren (ahum) was ik groot fan van Johan van der Velde (ja, dat was die renner die samen met Joop van de fiets viel in de Tour van '80). Johan is in Italië vooral bekend als Uomo Gavia, vanwege een winterse Girorit over deze col. De col begint als vele andere met een brede 2-baans weg. Net als ik denk dat dit gaat tegenvallen volgt er een (geopende) slagboom waarna de weg overgaat in 1-baans (tegenliggers kunnen elkaar hier met geen mogelijkheid passeren). De stijgingspercentages gaan omhoog, maar het schitterende landschap maakt alles goed. De weg slingert prachtig langs de bergwand omhoog. Alleen een lange tunnel net onder de top doet enige afbreuk aan deze col die voor mij desondanks binnenkomt in mijn top-3 van mooiste beklimmingen. Op de top genieten we even in het zonnetje waarna het in razende vaart (Hans, Ger) richting hotel gaat voor een welverdiend pilsje op het pasgerobotmaaide gras. Een mooi slot van een leuk wielerweekend!
[Maurice]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten