Schwarzwaldweekend - dag 2 (zaterdag 27 juni)

"Sien veer eweg..." De tweede rit begon al vroeg voor mij, al om 6.00 uur, patrick en het verhaal van de "21" Enfin, je bent nou eenmaal meegegaan als chauffeur/ verzorger/ mental coach/ helmen vanger/ zweet jassen aannemer/ zoete plak drankjes uigever/ wielerliefhebber (en wielergek) ennnnnn houder van de sleutel van de volg BMW 523D touring (één week oud 1000 km op de klok) waar toevallig ook nog eens de reserve wielen in liggen van Hai Harings met daarop (ja ja je voelt het al) de "vel begeerde 25".
Tijdens het heeeeel uitgebreide ontbijt wat we gebroederlijk met de wehrmacht gebruikten werd gespeculeerd over de route.
Wat is wijsheid gaan we voor de geplande route of toch maar een alternatief en zo ja welk alternatief, het blijkt een niet uitvoerbaar plan als je niet weet hoe laat het gaat regenen.
Getracht wordt contact te krijgen met de duitse Paulus Pietsma wat niet lukte, dus moesten we het doen met de radar beelden van Maurice en enkele nieuwe meteorologen binnen de club.
Na lang overleg werd besloten het perscommuniqué als volgt uit te laten brengen door de woordvoerder "Veer kieke wel wie ut get"

"Sien veer noe eweg" Ja nu wel, na een innig afscheid van het Duitse leger is De "feldberg" de top die bedwongen moet worden.
Jean heeft voor deze gelegenheid de taak op zich genomen van ploegleider en heeft naast mij plaats genomen, een bevoorrechte positie een nestor waardig.
De weg naar de feldberg blijkt bezaaid met pieken en piekjes die bedwongen moeten worden, ze hebben weliswaar geen naam maar worden beschreven als "twie kier de redoutte" of "seve kier de kauberreg" voor de kenners onder u duidelijke taal.
De feldberg is een klim in de eerste categorie en in twee delen, het eerste gaat met een behoorlijk stijgings percentage naar een soort van vakantie oord.
Van daar gaat de weg over in een geasfalteerd karrespoor met een onmenselijke stijging naar een in de mist gehulde toren.
Een kuitebijter van formaat die moeizaam geslikt wordt door de mannen, eens te meer wordt duidelijk dat het Zwarte woud de wat lagere alpen zijn met steilere klimmen.
Het uitzicht op de Feldberg is voor de eerste 10 meter adembenemend daarna zie je alleen de witte donsdeken die ze om ons heen hadden gehangen.
Na een foto bij de top wordt de afdaling ingezet en maken we ons op voor de komende reeks klimmetjes, helaas wordt dat bruut verstoord door een enorme plensbui.
Schuilend in een monumentale garage wordt gekeken wat de mogelijkheden zijn, besloten wordt om nog een lusje te maken als het wat beter wordt.
Tijdens het "lusje" wordt voor de derde keer die dag een nat pak gehaald, het unanieme besluit staat vast kortste weg naar het Hotel en een warme douche.
Alle pieken en piekjes op die kortste weg wegen loodzwaar onder deze omstandigheden, het wordt een slopende rit van bijna 100 kilometer die beelden oproept van "de hel van het noorden" of de .... nouja vul maar in.
Na de warme douche wordt de plaatselijke Italiaan gekaapt, bezet en beroofd van al het voedsel wat hij in huis heeft inclusief drank.
Hij trakteert ons gezelschap op een fikse rekening van maar liefst € 20,= per persoon (voorgerecht hoofdgerecht en drank)
Voor zover ik vernomen heb is hij van het bedrag ergens stil gaan leven op een van de Italiaanse eilanden, en is zijn zaak overgenomen door een familielid nu wachtend op een volgende wielerploeg.
[Arthur]